توسل در کلام و سیره بزرگان

توسل در کلام و سیره بزرگان

توسل به اولیاء الهی و ائمه معصومین(ع) از خصائص و ویژگی های تشیع است که روایات بسیاری نیز در این زمینه وارد شده است، به عنوان مثال: سلمان فارسی می‎گوید: از رسول خدا شنیدم كه می فرمود:

خداوند می‎فرماید ای بندگان من آیا چنین است كه كسی حاجات بزرگی از شما می‎خواهد و شما حوائج او را بر نمی‎آورید مگر اینكه كسی را نزد شما شفیع قرار دهد كه محبوبترین مردم به نزد شماست،

آنگاه حاجت او را به احترام آن شفیع بر می‎آورید حال آگاه باشید و بدانید كه گرامی ترین خلق و افضل آنان نزد من محمّد- صلی الله علیه وآله - ‌است و برادر وی علی وامامان پس از وی همانان كه وسیله‎های مردم به سوی من هستند، اینك بدانید كه هر كس حاجتی دارد و نفعی را طالب است یا آنكه دچار حادثه‎ای بس صعب و زیانبار گشته و رفعِ آنرا خواهان است، باید مرا به محمّد- صلی الله علیه وآله - و آل طاهرینش بخواند تا به نیكو‎ترین وجه آن را بر‎آورم.

از همین روست كه زندگی عالمان راستین سرشار از ابراز عشق و علاقه به انوار مقدّس معصومین- علیهم السلام- و توجّه و توسّل به آنهاست و خود نیز اذعان داشته و دارند كه از مهمترین اسباب توفیق ایشان در رسیدن به مدارج علمی و معنوی توسّل به اهل بیت و عنایات ایشان بوده است.

توسل و توجه به اهل بیت(ع) در كلام بزرگان :

حضرت امام خمینی(ره): «حق تعالی شأنه، چنانچه محمّد- صلی الله علیه وآله - و دودمان او را وسایط هدایت، راهنماهای ما مقرّر فرموده و به بركات آنها امّت را از ضلالت و جهل،نجات مرحمت فرموده به وسیله شفاعت آنها، قصور ما را ترمیم و نقص ما را تتمیم فرماید و اطاعت و عبادت نا قابل ما را قبول فرماید».

«ذكر خیر اصحاب ولایت و معرفت موجب صحبت و تواصل و تناسب می‎شود و این تناسب باعث تجاذب شود و این تجاذب باعث تشافع شود كه ظاهرش اخراج از ظلمتهای جهل به انوار هدایت وعلم است، و باطنش ظهور به شفاعت است در عالم آخرت».

آیه الله قاضی (ره):

«ایشان در ضمن توصیه به زیارات مختلف و توسّل به اهل بیت - علیهم السلام-، اینگونه به شاگردان خویش توصیه می كنند: «قرائت زیارت جامعه در هر روز جمعه،مقصودم همان زیارت جامعه معروفه است».

حضرت آیه الله العظمی بهاء الدینی (ره):

ایشان سفارش مۆكّدی نسبت به توسّل به معصومین(ع) و بالاخص حضرت زهرا (س) داشتند و می فرمودند :«ما می دانیم هر چه را كه حضرت فاطمه (س) امضا كند از نظر پیامبر و ائمه امضا شده است كه هیچ حرفی روی آن نیست».

حضرت آیه الله بهجت (ره):

«امام عین الله ناظره است ...امام زنده است، ناظر است قادر و مقتدر است. ائمه(ع) حاضرند، می‎بینند،جواب می دهند ... التفات ما كم است... زیارت شما قلبی باشد.

در موقع ورود اذن دخول بخواهید. اگر حال داشتید به حرم بروید... اگر حالتان مساعد نیست به كار مستجی دیگری بپردازید. سه روز روزه بگیرید و غسل كنید و به حرم بروید و دوباره از حضرت اجازه ورود بخواهید... همه زیارت نامه‎ها مورد تایید هستند.

زیارت جامعه كبیره را بخوانید. زیارت امین الله مهّم است. قلب شما بخواند ، با زبان قلب بخوانید».

توسل و عشق به اهل بیت (ع) در سیره عملی بزرگان:

ارادت و سرسپردگی به آستان اهل بیت(ع) در تمامی مراحل زندگی علمای بزرگ اسلام مشهود بوده و ایشان هر موفقیتی در زندگی شان را مرهون همین توسلات و عرض ارادت ها دانسته اند:

حضرت امام خمینی (ره)

عشق و علاقه و توسّل ایشان به اهل بیت(ع) زبانزد همه كسانی است كه با ایشان ارتباط داشته‎اند. از جمله برنامه‎های ایشان در مدّت 15 سالی كه در نجف بوده‎اند، رفتن به زیارت امیرمۆمنان - علیهم السلام- سه ساعت از غروب گذشته در هر شب و خواندن زیارت جامعه و توسّل به ایشان بوده است. ایشان در تمام زیارات مخصوص امام حسین - علیهم السلام- در این مدّت از نجف به كربلا می رفتند و در تهران هم كه بودند این زیارات از راه دور انجام می‎شد.

یكی از نزدیكان امام (ره)‌می گوید: «علاقه امام به اهل بیت- علیهم السلام- در حدّ و‎صف ناشدنی است.امام عاشق آنهاست .عاشقی كه تا صدای یا حسین بلند می‎شود بی‎اختیار اشك می ریزد. ایشان كه در شهادت فرزندشان حاج آقا مصطفی (ره) یك قطره اشك نریختند.

علامه امینی (ره) صاحب كتاب الغدیر

از ویژگیهای ایشان،عشق و ولای كامل او بود نسبت به آل محمد- علیهم السلام- عشقی وصف ناشدنی كه می توان گفت «الغدیر»نیز در اثر همین عشق نوشته شد.

در مجالس با صدای بلند بر مصائب آل محمّد- صلی الله علیه وآله -‌می گریست به طوری كه دیگران و به خصوص اهل منبر و نوحه‎خوانان تحت تأثیر گریه ایشان منقلب می‎شدند،گویا یكی از آل محمّد در مجلس است و اگر گوینده مصیبت نام حضرت زهرا (س) را می برد آنگاه خون در رگهایش متراكم شده و چونان كسی كه ظلم بر ناموس او رفته فریاد می‎زد و همراه اشك بی‎امان ، از چشمانش شعله آتش بیرون می‎زد.

ایشان بارها به محضر امیر مۆمنان متوسل شده بودند و حاجت گرفته بودند، آیه الله بهاء الدینی نقل كرده‎اند؛مرحوم علامه موقعی به كتابی جهت نوشتن الغدیر نیاز پیدا كرده و به محضر امیر مۆمنان(ع) متوسل می‎شوند ولی مدتی می‎گذرد خبری نمی‎شود در آن حین روزی در حرم بوده‎اند یك عرب بیابانی می‎آید رو به ضریح كرده و با جسارت می گوید: یا علی، اگر مردی كار مرا انجام بده.

و هفته بعد موقعی كه علامه در حرم بوده در همان نقطه برمی‎گردد و می‎گوید:یا علی، مردی، كارم انجام شد. علامه ناراحت می‎شوند كه چطور حاجت ایشان روا نمی‎شود. شب در عالم رۆیا حضرت را زیارت كرده به ایشان می‎گویند: آخر آنها بدوی هستند و طبق طفولیتشان با ایشان برخورد می‎كنیم نباید آنها را معطل كرد.

اما شما كه با ما آشنائی دارید، معطل هم بشوید از ارادت شما كاسته نمی‎شود. صبح فردا، پیر زنی كتابی را در دستمالی بسته محضر علامه می‎آورد، علامه مشاهده می‎كند كه همان كتابی است كه از حضرت خواسته بودند.

منبع: برگرفته از سایت اندیشه قم

تهیه و فرآوری : مسلم زمانیان ، گروه حوزه علمیه تبیان